Moulin Blues Festival dag 1 Ospel (NL)(03-05-2019) reporter & photo credits: Freddie info organisation: Moulin Blues © Rootsville 2019

Het eerste volledige weekend in de lentemaand mei en dan is het zowat voor alle bluesliefhebbers afspraak in Ospel voor de 34ste editie van "Moulin Blues". Dit jaar met een meer dan aantrekkelijke affiche en maar liefst 26 bands. Morgen, zaterdag wordt de start reeds gegeven op het middaguur maar op vrijdagavond kunnen we er rustig inkomen tegen de klok van 4PM. Wanneer we toekomen met het Gevarenwinkel konvooi lijkt de camping al op een heuse bezetting en zien we een internationaal gezelschap hier. Meteen al een "Camping Award" toedienen aan de meest ecologische vorm van kamperen aan den Bram van Gevarenwinkel. Voor België zien we onder meer het promo team van "Blues Peer", de opperduvel van "Duvel Blues", afvaardigingen van "Oetslovenblues", "Move2Blues", onze Waalse vrienden van "DLB on Stage (Devant-les-Bois)", "Zelzate Blues Happening", "Hookrock", "Goezot" en "Gevarenwinkel". In Ospel uiteraard ook wat Nederlandse blues vrienden zoals Wout & Nicolien, de Nederlander die wat graag Belg zou worden (en dit festival als zijn persoonlijk verjaardagfeestje kan aanschouwen), den Henk, Martin van "KTBA" en een gans gevolg van zijn familie-sympathisanten zoals Anka en Teun e.v.a. Het belooft een heerlijke happening te worden en zo is iedereen al dadelijk prominent aanwezig op deze "Moulin Blues". "MC" hier is Stephan Hermsen, klankbord van "The Electrophonics" en de fel bejubelde "Travellin' Blue Kings". Eerst en vooral voor de laatste keer neemt de burgemeester van Ospel, en dus ook ene beetje van "Moulin Blues", het woord en is dit festival dan meteen plechtig geopend.

Meteen al van start op het hoofdpodium de "Boogie Beasts" en zo wordt dit bluesfest dan ook waardig op gang getrapt met een boogie feestje van deze Vlaams-Waalse combinatie. Deze "Boogie Beasts" zitten nog in de juiste flow want brachten begin dit jaar hun recentste album "Deep' (album report) uit en dit is na "Come And Get Me" (album report) in 2015 hun 2de studio album.

De "Boogie Beasts" hun voorgeschiedenis bestaat uit een samensmelten van restanten van de begeesterende Vlaamse formatie "Voodoo Boogie" en de aan de andere kant van onze taalgrens huizende "Stinky Lou & The Goon Mat with Lord Benardo". Beiden hadden hun vaak psychedelisch georiënteerde sound gemeen en zouden zonder meer een stuk geschiedenis schrijven in de analen van de Belgische muziek. Beiden hielden helaas ook op om te bestaan al maken "The Goon Mat & Lord Benardo" zonder Stinky Lou ook vandaag de dag nog deel uit van de Belgische muzikale cultuur.

De hypnotische beats op "Shake 'Em" vullen meteen de tent en zetten alle aanwezigen vooraan het podium meteen in beweging. Uiteraard is de rode draad bij deze "Boogie Beasts" hun aanstekelijke sound met eigen werk zoals "No Good", "Long Gone" en "Trouble" maar is er tuiteraard ook tijd vaan een zeldzame cover als "Poor Black Mattie" van R.L. Burnside. Wat ze hier nog niet kennen van onze Waals-Vlaamse alliantie en een Boogie Polonaise en die krijgen ze dan nog.

In het "Moulin Blues Café" is rond 6.45PM het ogenblik aangebroken om een van de meest populaire Belgische band van het ogenblik aan te kondigen. "Black Cat Biscuit" wonnen in België in 2018 de editie van de "Belgian Blues Challenge" en konden zo nog maar enkele weken geleden de kleuren verdedigen van België op de "9th European Blues Challenge" op het eiland "Ponta Delgada" in de Azoren archipel. Ze mochten fier huiswaarts keren met op hun palmares de 4de plaats, dit na een sterke prestatie van laureate "Kyla Brox".

Zij brachten in februari hun debuutalbum "That's How The Cookie Crumble" (album report) uit. "Black Cat Biscuit" werd boven de doopvont gehouden in 2015 en het jaar erna mochten ze reeds hun opwachting maken op de zomer editie van "Hookrock". Meteen ook een verademing want deze vijf blues brothers brachten nu eens voor de afwisseling geen grijs gedraaide covers maar enkel en alleen maar eigen originals. Deze vijf dat zijn Bart 'Yasser' Arnauts, Mark Sepanski, Stanley Patty, Patrick 'Pat Alley' Indestege en een telg uit de Gijbels drum dynastie, Jeff 'Junior' Gijbels. Na een instrumentale intro gooien ze ook hier in het "Moulin Blues Café" er meteen de beuk erin met allemaal eigen nummers als "I Don't Know", "Bad James" en het afsluitende "Sons Of A Vampire". Tweed Belgische bands en reeds tweemaal feest. Knap!

Op het hoofdpodium is ondertussen de Texaan "Dave Herrero" aan zijn passage hier in Ospel begonnen. Persoonlijk is het bijna 4 jaar geleden dat ik hem aan het werk zag, toen bij "KTBA" te Vlierden aan de zijde van de "Texas Cannonballs". Bij hem is het als sinds 2012 met het album "Corazon" dat we nog eens nieuw materiaal konden beluisteren, ten samen met "The Hero Brothers Band".

Opener is het instrumentale "Boogaloo". Met nummers als "Educated Fool" en "Catfish" krijgen we hier meteen het stevigere werk van Dave Herrero te horen. Dave laat zich ook van zijn meest bleusy kant horen met onder meer "‘Easy Baby" en het afsluitende "Black Cadillac".

We haasten ons terug richting "Moulin Blues Café" voor het optreden van de "Billy T Band". We weten niet goed of hij nu de Noorse of nog steeds de Amerikaanse nationaliteit heeft want in 1997 verhuisde hij richting Oslo. In 2017 bracht hij voorlopig zijn laatste album "Reckoning" (album report) uit. Billy T aka William R. Troiani is afkomstig van de 'Big Apple' maar woont dus al twee decennia in Noorwegen. Het emigreren richting Noorden van Europa heeft hem zeker geen windeieren gelegd want ginds vielen ze al meermaals in de prijzen. Billy T speelde lange tijd bij Eddie Kirkland en de Tom Russel Band alvorens hij het ruime sop koos in de States.

Aan zijn zijde vinden we Håkon Høye aan de leadgitaar en one of the finest shuffle drummers ever, Alexander Petterson. Brand deze formatie maar goed op je netvlies want we gaan ze nog enkele malen terug zien op deze "Moulin Blues". "Don't Blow My Cover" is hun opener hier in de kleine tent maar volgt er ook werk uit Billy's laatste album met de titeltrack en "Sad Man". Tot zo dadelijk ;-)

"The Rev Shawn Amos" stond al een tijdje op mijn verlanglijstje om eens aan het werk te zien, zeker nadat hij dit jaar zijn wel gesmaakte "Kitchen Table Blues vol. 1" (album report) uitbracht. Hij is een doorgewinterde bluesveteraan met als thuisbasis Los Angeles. Sinds 2015 maakt hij er elke zondag een gewoonte van om ontbijt klaar te maken voor familie en vrienden en daar een jam aan te koppelen. Van deze jamsessies maakt hij een broadcast die elke zondag worden uitgezonden. Op het album vindt je zijn 5 favoriete nummers uit die sessie terug, nummers waarvan hij er zeker en vast ook vandaag enkele zal brengen.

Geen jam maar er meteen stevig invliegen is het statement van deze eerwaarde bluesvader. "Oh La La"! Niet al teveel gospel georiënteerde bluesjes maar het beter werk met nummers als "Hold On" en "Whip It". Dat hij er zin in heeft maakt hij meteen duidelijk met als gevolg dat de timeline hier volledig in de soep draait.

Sinds ik de Noorse sensatie "Joakim Tinderholt" in 2017 op "Sjock" bezig zag ben ik nog steeds verloren aan zijn soulvolle stem en spetterende rhythm 'n blues die hij weet te brengen. Recent bracht hij nog een vinyl single uit met als a-side "Love is A 4 Letter Word". Zijn laaste album dateert van 2017 met als titel "Hold On" (album report) waarop het meeslepende "The Poor Side Of Town" te horen is. Vorig jaar stond hij nog op de editie van "Goezot in 't Hofke" alwaar hij de ganse hof aan het dansen zette.

Deze Joakim is zo aanstekelijk dat er nog weinigen zijn die er geen fan van zijn. De daar straks aan tredende "Billy-T Band" zijn ook zijn vaste partners nu en zo openen ze met "Trouble On The Road" uit zijn album "Hold On". Nog geen nieuw abum dit jaar maar belofte maakt schuld en dus hopen we op volgend jaar. Na "Anything Is Better Than Nothing" krijgen we de million selling floorfiller van Tarheel Slim met diens "Number 9 Train" met als gevold de tent op z'n kop. Na Freddie King's "What About Love" en "You Gotta Do More" wordt het stilaan tijd om ons naar het hoofdpodium te begeven want ook daar zal het gaan knallen. Ondertussen kregen we ook wat er ons was beloofd en dat was regen.

Op het hoofdpodium staat niemand minder dan Mississippi bluesman "Zac Harmon. Nooit al teveel op de affiche en dus altijd wel interessant, want spijs doet eten. Vorige winter zag in Zac Harmon nog in een onderhoudend akoestisch trio samen met Vasti Jackson en Terry 'Harmonica' Bean. onder de noemer van "Acoustic Mississippi Summit Blues Tour". Deze zomer staat hij samen met zijn partner in crime "Texas Slim" ook nog op het podium van "Hookrock".

Met de twee eerste nummer zetten Zac Harmon en de zijnen in op funk en je ziet dat ze er zin in hebben. Na 'Hump Your Back' kwam het spel al op de wagen te zitten met 'Rasin' Hell'. Het zou voor sommigen best wel een vermoeiende namiddag gaan worden want het was 'shaken' geblazen vanaf minute one, zelfs Nancy van Hookrock vergat even de problemen met de rug. Ook wij Nancy, ook wij :-) Stevige boogie en een uitgesponnen 'Annie Mae' waarin een zijsprongetje gemaakt werd naar R.L. Burnside. Zac Harmon had het beloofd, het dak zou er hier af gaan en hij hield woord.

"Greyhounds" is in deze configuratie voor ondergetekende nog een onbeschreven blad. Deze formatie komt uit Texas en bestaat origineel enkel uit toetsenist Anthony Farrell en gitarist Andrew Trube maar ook veelal vergezeld door drummer Ed Miles aka Littlefield. Niet te verwarren met de Nederlandse Greyhound (zonder 's'). Vorig jaar brachten Anthony Farrell en Andrew Trube nog hun 3de album "Cheyenne Valley Drive" (album report) uit met 10 groovende songs.

Hun benadering met de blues is totaal anders en in feite ook wel een beetje vernieuwend en weg van de grijze shuffles. Met "Amazing" doen ze toch al meteen enkele nieuwsgierigen een stapje dicher zetten. Een mix van soul en rauwere gitaarrifjes op nummers als "Your Gone" en "Rocky Love" waarna we ook nog een beetje funk krijgen met "Hot Sauce". Afwisselende vocals waarbij die van Anthony Farrell verrassend goed overkomen. Strakskes krijgen ze hier nog een tweede set af te werken in "Moulin Blues Café" maar nu naar de andere kant voor de "Ice Queen".

Terug richting hoofdpodium dan voor "The Ice Queen" aka "Sue Foley". Haar in 2018 uitgebrachte album "The Ice Queen" (album report) werd wereldwijd positief onthaald. Datzelfde jaar zagen we deze Canadese ook een beklijvend concert geven bij "Move2Blues". Blues gitariste en zangeres Sue Foley werd op 29 maart 1968 geboren in Ottowa Ontario (Canada) Ze verbleef haar ganse jeugd in Canada en leerde zichzelf gitaar spelen. Ze werd naar de blues getrokken door het luisteren naar...The Rolling Stones. Op haar 16de speelde ze haar eerste concert en na haar studies richtte ze 'The Sue Foley band' op en trok zo door Canada. Op haar 21ste verhuisde ze naar Austin TX. en bracht voor 'Antone's' het album 'Young Girl Blues' uit. Ze won ook een 'Juno Award' voor haar album 'Love Coming Down' en heeft ook al diverse andere nominaties op zak.

Sue heeft een eigen stijl op gebied van gitaar spelen en zang. Voor sommigen top anderen vinden het iets minder maar met "Fool's Gold" en "Gaslight" uit haar album krijgt ze toch de menigte mee. Voor de doorsnee bluesliefhebber werd het ter hand nemen van de akoestische gitaar een ietwat minder maar de daaropvolgende "Flamenco" is toch het betere gitaarwerk. Beter wordt het zonder meer toen ze een klein eerbetoon bracht aan Memphis Minnie (1897-1937) Met Memphis haar 'Me and My Chauffeur Blues' en slaat ze toch heel wat aanwezigen hier met verstomming, net als bij het daaropvolgende country bluesje "Down In The Alley". Wat was dat! Nog wat grasduinen dan in het arsenaal van Freddie King met een mix van "San-Ho-Say" en "Sidetracking".

In het "Moulin Blues Café" is het nu het moment voor de tweede set van de "Greyhounds" voormezelf even een time-out om de inwendige mens te versterken. Afsluiter op deze vrijdag is "Joe Louis Walker". Deze blues gitarist draait ondertussen al enkele decennia mee in het circuit. In de blues van deze Joe Louis Walker" huizen invloeden van BB King maar ook van een T-Bone Walker.

Zijn laatste bedrijvigheid op de platenmarkt is de gezamenlijke medewerking met Bruce Katz en Giles Robson op het album "Journeys To The Heart Of The Blues" (album report) van vorig jaar. Een grasduinen in de blues van de 30-tig en 40-tiger jaren. Uit dat album brengt hij onder andere "Mean Old Train" en "Chicago Breakdown", en net als er een iemand moet beginnen is er ook altijd iemand die moet afsluiten.

Op weg naar onze bluesmobiel gingen de hemelsluizen open en omdat er ook al geen licht meer was bij onze buurvrouwen Annick en Ruth werd het nog even schuilen. Einde van de eerste dag van "Moulin Blues" anno 2019, dus kinderen oogjes dicht en snaveltjes toe en tot morgen ;-)